خسته ام...

هـیـــــچ انتــــظاری از هـیــــچ کســــی نـــدارم ... !!!

این نـــشان از بـــــزرگی و قـــــدرت من نیــــستــــــ

خـــستـــ ه ام ... !!!

خـــستـــ ه ام از اعتـــمـادهـــای گــــذشتــــ ه

خـــستـــ ه ام از اعتـــمـادهـــای شــــکستــــ ه ... !!!

دلخوش به یک پنجره...

پــنـــجـــره ....





من بــ ه یـــک پــنـــجـــره دلــــخـوش بـــودم

پــشت آن پـــنـــجـــره بـــ ه امـیـــد دلــبـــــستــــــــم

بـــ ه نـــگاه خــــورشــیـــد و بــ ه تـــاریــکـــــی شــبــــــ

بـــ ه هـــوایـــی ابـــــری

بـــ ه نـــسیمــــی آرام

و نــــگاهــــم پـــشت آن پـــنــجـــره

همـــره بـــارش بـــاران ،تـــر مـــی شــــد

امـــا... !!! ســنــــگ بـــی مـــهری تــــو

شیـــشــ ه پــنــجـــره ی قـلـــب مــــرا در هـــــم ریــــخــتــــــ

تـــــرکـــــ بــــرداشــتـــــ و شــــکستــــــ...!!!

کسی از جنس باران...

کســی از جنــس بــاران ....





بــاران کــ ه مـــی بــارد

بـــایــد کســی بـاشــد، کســی از جنــس بــاران

بــا پــنـجــره ای بــاز و در انــتــظار ...!!!

بـــوی خــوش خـــاک ،‌ سرمــای دلپــذیــر هـــوا

مـــوسیــقــــی زیـــبـای بــاران

بــا تـــرنـــم صـــدای تــبــش قـــلب ها

بــاران کــ ه مـــی بـــارد بـــایــــد کســـی بـــاشـــد

کســی از جنــس بـــاران ... !!!

رد پای دلتنگی...

ردپــای دلتـــنـگـــی....




پــنـهان کـــردن اشـک پــشت لبـــخنـد خیـلـــی سختـ ه !!!

ایــنـکـ ه بــغض داشتــ ه بــاشـــی

و این کــ ه خـــودت را در هجــــوم تــنـهایـــــی ســرپــا نـگــ ه داری

و دائـــم بــ ه خـــودت بـگـــی قـــوی بــاش

ولـــی مــــی دونـــی کــ ه قـــوی نیــستـــی

و دلــت اونـــقـدر گـــرفتــ ه و تـــو سیـنـ ه سنـــگینـــی مـــی کنــ ه

کــ ه احـــساس خـفگـــی بـــهت دست میـــده










اونـــجـاست کــ ه میـــخـواهـــی بــا تـــمام وجـــودت

فــریــاد بـــزنــــی فــریـــاد...!!!

امـا بــغـض راه فـــریـــاد تـــو بـستــ ه

و تـــو هــمچنـــان ســـکوتـــــ مـــی کنـــی ، ســـکوتـــــ !!!

تنهایی را دوست دارم...

تــنــهـایـــی را دوســتــــ دارمـــــ ....

تـنــهــایـــی را دوســتــ دارمـــ .

عـــادت کـــرده ام کــ ه تــنـها بــا خــــودم بــاشــم ،

دوستـــی میـــگفـت عیـــب تـنـهایـــی ایـن است کــ ه عـــادت میـــکنـی خــودت تــصمیـــمـی مـــی گیـــری،

تـنـها بــ ه خیـــابـان مــی روی، بــ ه تــنـهایـــی قــــدم میـــزنـــی ....

پـــشت میـــز کافـــی شــاپ تــنـهایـــی مـــی نــشیــنـی و آدم هـــا را نـــگاه میـــکنـــی ،

ولـــی من بــ ه خـــاطـر همیـن حــــس دوستـــش دارم ....

تـنـها کــ ه بـــاشــی نـــگاهت دقـیـــق تــــر مـــی شـــود و مـعنــا دار ؛

چــیـــزهــایـــی مـــی بـیـنـــی کــ ه دیـــگران نـمـــی بـیـنـنــد،


در خیـــابــان زود تــر از همـ ه میــفهمـــی پــایــیـز آمـــده و ابـــرهــا آسمـان را مـحکـــم در آغــوش کشیــــده انـــد

میــتـوانـــی بـــی تـــوجـ ه بــ ه اطــراف، ســاعت هــا چـــشم بــ ه آسمــان بـــدوزی و تــــولد بـــاران را نـــظاره گــر بــاشـــی....

بــــرای همیـن تــنـهایـــی را دوســتـــ دارمــــ

زیــــرا تـنـها حـــسـی است کــ ه بــ ه من فــــرصت مـــی دهـــد خـــودم بــاشــم

بــا خـــودم کــ ه تـــعارف نـــدارم

ســال هـاست بـــ ه تــنـهایـــی عــادت کـــرده ام....

حـــل شــده ام، مــثــل یــــک مـــعمـا !

راسـت مـــــی گفتـــی کــ ه خیــلــــی ســـاده ام ....

مـادرم روزی خـواهد شنیـد که من پیـانـو مـی‌زنـم...

این داستان را نه به خواست خود،‌ بلکه به تشویق و ترغیب دوستانم می‌نویسم. نام من میلدرد است؛ میلدرد آنور Mildred Honor. قبلاً در دی‌موآن Des Moines در ایالت آیوا در مدرسهء ابتدایی معلّم موسیقی بودم.

مدّت سی سال است تدریس خصوصی پیانو به افزایش درآمدم کمک کرده است. در طول سالها دریافته‌ام که سطح توانایی موسیقی در کودکان بسیار متفاوت است. با این که شاگردان بسیار بااستعدادی داشته‌ام، امّا هرگز لذّت داشتن شاگرد نابغه را احساس نکرده‌ام .


امّا، از آنچه که شاگردان “از لحاظ موسیقی به مبارزه فرا خوانده شده” می‌خوانمشان سهمی داشته‌ام. یکی از این قبیل شاگردان رابی بود. رابی یازده سال داشت که مادرش (مادری بدون همسر) او را برای گرفتن اوّلین درس پیانو نزد من آورد.

برای رابی توضیح دادم که ترجیح می‌دهم شاگردانم (بخصوص پسرها) از سنین پایین‌تری آموزش را شروع کنند. امّا رابی گفت که همیشه رؤیای مادرش بوده که او برایش پیانو بنوازد . پس او را به شاگردی پذیرفتم.

نه عاشق بودم...

من نـ ه عــاشق بـــودم !!

و نـ ه مـــحتـاج نـــگاهــی کــ ه بــلـغـزد بـــر من!!

من خــــودم بـــــودم و یـــک حـــس غـــریـــب

کـ ه بـ ه صـــد عــشق و هـــوس مــی ارزیــــد

من خــــودم بـــودم و هـــر پـــنـجره ای

کـ ه بـ ه سـرسبـــز تـــریـن نــقـطـ ه بـــودن وا بـــود

و خــــدا مــــی دانــد

بــــی کســـی از تـ ه دلبـــستـــگیـــم پــیـدا بــود

من نـ ه عـــاشق بـــودم

و نــ ه دلـــداده بـ ه افـــــکار پــــلیـد

من بـ ه دنــبـال نــــگاهــی بــــودم

کـ ه مــــرا از پـــس دیــــوانـگــــی ام مــــی فـــهمـد... !!!!

شکستن دل...

هــمـه ی ِ قـرارداد هــا را کـ ه روی

کـاغـذ هـای بـی جـان نـمی نــویــسنـــــ....ــــد !

بــعـضــی از عـهـدهــا را روی قــلـب هـــای هــم مـی نــــویــسـیـــم ...

حـــــواست بــ ه ایـن عـهـدهـای غـیــــر کـاغــــذی بــاشـــد ...

شـــکـسـتَــن شــان یـــک آدم را مــــی شـــکنـــد !

حیاط خانه خدا...

گـــاهـــی دلـــــم را پـــرت مـــی کنـــم آن طـــرف دیــــوار , آن طـــرف حیـــاط خـــانـ ه ی خـــداست ...

بـــعد هـــی در میـــزنـــم , در میـــزنـــم , در میـــزنـــم و مـــی گویـــم :

دلــــم افــتــاده تـــوی حیـــاطــ شمــا,مــــی شــود دلـــم را پـس بـدهیـــد؟

آنـــقدر دلــــم را پــــرت مـــی کنــم تـــا دیـــگر دلــــم را پــس نـــدهنـــد , تـــا آن در را بـــاز کنـنــد و بــگویــنــد :

بـیــــا خـــودت دلـــت را بــــردار و بـــرو , آنــــوقت داخــــل مـــی شــوم و دیـــگر بـــر نـمـــی گــردم.....

مـــن ایـــن بـــازی را ادامـ ه مــی دهـــم....

منتظر نباش...

مـنـتـــظر نـبـــاش شبـــــی بـــشنـــوی، از ایــن دلـــبـستـگی هــا دل بـــریـــده ام...

یـــا در آسمـان، بـ ه ستـــاره ی دیــگری ســلام کـــرده ام...

تــــوقــعی از تـــو نــــدارم...

اگــــر دوستــــ داری، در همـــان دور دستـــ هـــا بــــمان...

هــــر جـــور کـ ه تـــو راحتــــی...

همیـــن ســوســـوی تـــو از آن ســـوی پــــرده ی دوری، بـــرای روشن کردن اتـــــاق تـــنهایـیـــم کافیـــست...

من کـ ه ایـنـــجا کار خـــاصــی نمـیـــکنـم...

فــقــــط گهـگاه گمــان آمـــدن تـــو را در دفتـــر دلـــــم ثبــــت میــــکنــم...

همـیــن...

ایـــن کار هــم که نیـــــازی بـ ه نــــور نــــدارد...

همیـــن کـ ه دلــــــم روشن است کافیــست...

-------------------------------------------------------------------

این متنو توی اولین تاپیک دوست گرامی navvab خوندم و بدجور به دلم نشست

برای همین دوست داشتم توی خط خطی هام به یادگار بمونه .... با تشکر و اجازه از navvab گرامی