باور خدا...

زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست...

 از سخـن چیـنان شنیــدم آشنـایـت نیـستم

خـاطـراتـت را بیــاور تـا بگویـم کیـستم

سیلـی هـم صحبتـی از مـوج خـوردن سخـت نیـست

صخــره ام هــر قــدر بـی مهــری کنــی مـی ایـستم

تـا نگویــی اشکـــ ــهای شمـع از کـم طاقتــی اسـت

در خــودم آتـش بـه پـا کـــردم ولـی نگـــریستـم 

چـون شکست آیـنه، حیـــرت صـد بـــرابـر مــی شــود

بـی سبـب خــود را شکستــم تـا بینـنم کیـستم

زنــدگــــی در بـــرزخ وصـل و جـدایـــی سـاده نیـست

کـاش قــدری پــیش از ایـن یـا بعــد از آن مـی زیـستـــم


«فـاضـل نـظــــری»

هوای دلم هم پاییزیست...

پـاییـــز بـرای بعضــی ها دل انگیــز است و بـرای بعضــی ها غـم انگیــز…

بـرای مـن فـصل سـردی دلــ ـهاست...

فصـل بـاریــدن اشکــ ــها...

فصـل تنـهایــی قـدم زدن روی بــرگــ ـهای نـارنجـی...

فصـل رقصانــدن آتش سیـگار در سیـاهـی و سکـوت شـب…

ایــن روزها هـــوای دلــم هـم پـاییــزیـست...

 ...

************************************

پی نوشت:

بـــــــــــــرو!!!!

تـرس از هیـچ چیـز نـدارم

وقتــی یقیـن دارم بیشتـر از مـن

کسـی دوستت نخـــــــواهد داشت

بــــــــــــرو!!!!

تـرس بـرای چه؟؟

وقتـی مـی دانـم یکــ روز تُف مـی انـدازی به روی تمام آن اعتـقاداتـی که

بـه خاطرشــــان مـن را از دست دادی…

به همه چیز شک دارم...

یک حــــرفهایی می مــاند بیـــخ ” گلـــوی” آدم ...

می مــاند و فــریـــاد هم نمی شـــود ...

بــغض هم نمی شـــود ...

بــغض یــــواشکی حتی ...

بغض آخـــر شـــب توی رختخــــواب که با اشــــک آرام نمی شــــود حتی ...

می ماند بیــــخ ” گلـــوی” آدم ، هیــــچ چیـــزی نمی شـــود...

اصلا می ماند و یک خنـــده هایی را ،

یک لـــذت هایی را کمـــرنگ می کنـــد ، می مانـــد ...

و سایــــه می اندازد روی هــــر چه بعــد از این !

 

************************************

پی نوشت:

دیـگه به همه چــیز شَــک دارم...

وقتی تـــو به دوســــت داشــتـنِ مـن یـــقیـن داشتی

و بـی بـــهانـه رفــتی...!

یک دنیا سردرگمی...

نـه آنقـــــدر سنـگـدلــم که غمـت را ببـینم

نـه آنقــــدر بـی خیـال که شـادیـت را بـا دیگـــری ببـینم

مانـــده ام دعـا کنـم شـاد بـاشــی

یـا دعـا کنــم حـال ِ ایـن روزهایـم را بفهمـی

مـن مـانـده ام میــان یک دنیـا سـردرگمــی ....

چه سخت است...

به راستــی چه سخت است خنــــدان نگهداشتــن لـب ها

در زمـان گریـستن قلـب ها

و تظاهـــــر به خــوشحالــی در اوج غمگینـــی

و چه دشــــوار و طاقت فـــرساست

گــــذراندن روزهـای تنهایــی

در حالــی که تظاهـــر می کنـی هیـچ چیـــز

بــرایت اهمیـت نــدارد

خدایا دل نمی خواهم...

خــدایا دل نمـی خـواهـم. بگیـــرش. پیشکــش!بــردار!

چـه می خــواهم کنـم دل را؟ ز دستــش شاکــی ام بسیـار!

بیـا بنشیــن کنــار من بــرایت درد دل دارم

تـــو هم دیگـــر نمـی خواهــی دل تنـگ مــرا انــگار!

خدایــا پــرسشی دارم جوابــم را بــده لطفاْ

بگــو آیا شکستـن هست سهم قلـب بـی آزار؟

نخ فــرش زمان جنـسش دروغ و پستــی و کبــرست

صـــداقت گـم شده در تـار و پــود قالــی این دار

همه دل ها شـــده از سنـگ اما ایــن دل ســاده

نمـی خـواهد شـود از خــواب خوبـی های خـــود بیـــدار

بـــرای خوبــی و لطف و محبـت مـی تپــد هـــردم

جفــا مــی بینــد اما کار خــود را می کنــد هـربار

دلـــم را می دهم دستـت دگـــر خــود دانـی و این دل

کســی آن را نمـی خــواهد در این دنیــای پــر اطــوار

من از دست دلـــم دارم شکایت خــود قضــاوت کن

خـــداوندا تــو راهـی پیـش پـای قلـب من بگــــذار

می شماری درد هایت را...

 

ایـن قانـون طبیــعت است

زخـــم که میخـوری اعتـمادت به آدمــ ــها سسـت میـشود

و بــاورت رنـگِ شـک مـی گیــرد

آن وقـت تنــها تـر از همیشه مـی نشینــی

کنــجِ زنـــــــدگی و مـی شماری درد هایـت را.....!

از امروزم گـریـزانم...

خــداونـدا از امـروزم گـریــزانـم

کـه در بـغـض گــران قـلب خـود یـک ریـز گـریانم

و "انـــدوهـی" بـه دل دارم

کـه "مــی سـوزد از آن اعـماق چشمـانـم"

خــداونـدا از امـروزم گـریــزانـم

کـه بیـهوده در ایـن ساعات لغـــزانـم

و گـویا مـاجــــرای تلـــخ چـشمانـم

بـه پـایـان مـی رسـد روزی

کـه هیـــچ از آن نمــی دانـم

بـه فــــردایـی مـی انـدیـشم

کـه مـی پـــرسنـد از میـــزان ایـمانـم

و مـن خـامـوش مـی مانــم....

هیس...

هیــس...

حـــواس تنــهایـــی امـــ را

بـا خـاطـراتـــــ

بـا تــو بـــودن

پـــرتــــــ کــــرده ام...

بـگـــو کسـی حـــرفـی نـــزنـد…

بـگـــــذار

لحـظـه ای آرامــــ بگیــــرم...