تــنـهایـــی...

دلـــم گاهـــی مـی گیـــرد

گاهـــی مــی ســوزد

گاهـــی تـنــگ مـــی شــود

و حتـــی گاهـــی ...

گاهـــی نـ ه خیـلـی وقـــت هــا

مــی شکنــد ....

امــا هنــــوز مــــی تـپــد

بـــرای یک لحـــظه دیــدن تــــو

بــرخــورد...

نوری به زمین فرود آمد : 

دو جا پا بر شن های بیابان دیدم .

از کجا آمده بود ؟

به کجا می رفت ؟

تنها دو جا پا دیده می شد .

شاید خطایی پا به زمین نهاده بود .

ناگهان جا پا ها به راه افتادند .

روشنی همراهشان می خزید .

جا پا ها گم شدند ،

خود را از رو به رو تماشا کردم :

گودالی از مرگ پر شده بود .

و من در مرده خود به راه افتادم .

صدای پایم را از راه دوری می شنیدم ،

شاید از بیایانی می گذشتم .

انتظاری گمشده با من بود .

ناگهان نوری در مرده ام فرود آمد

و من در اظطرابی زنده شدم :

دو جا پا هستی ام را پر کرد .

از کجا آمده بود ؟

به کجا می رفت ؟

تنها دو جا پا دیده می شد .

شاید خطایی پا به زمین نهاده بود

سهراب سپهری

رنگ آســ ــ ــ ـــ ــمان...

مـی خواهــم بــرای آسمـان شعر بــگویــم

آسمـان آبــ ـ ـی است ...

نـ ه خاکستـــری است ...

نـ ه ابـــ ـ ــری است ...

نـ ه قـرمـ ـز است ...

ای وای آسمـان سـیــاه شد ...

آسمـان در شــعر من

مـــــــــــــــــــــــــدام

رنگ عـــوض میکند ...

اصــــــــــــــــــلا

آسمـان آسمـان است دیـگر .....

این که دیـگر شعر لازم ندارد !!!

قاصدکی...

قـاصــدکــی

روی سنــگ فـرش خیـــابـان

در انـتـظار یــک دست ، یــک فـــوت

ایـن هـمـ ه رهـــگذر

کســی پـیـــامــی نــدارد بـــرای کسـی ؟!

قـصـ ه ی این همــه تـنهایــی را

قـاصــدک بـ ه کجــا خـواهـــد بــرد ؟! ....

دلم فریاد میخواهد...

.... دلــــم فـریـــاد میـــخـواهــد ....

ایـن روزهـــا دلـــم اصـــرار دارد

فــریـــاد بـزنـــد

امــا . . .

مـن جلـــوی دهـانـــش را مـــی گیـــرم

وقـتـــی مــی دانـــم کســـی تـمایـلی بـ ه شنـیــدن صدایــش نـــدارد !!!

ایـن روزهــا من . . .

خــدای سکـوت شــده ام

خـفقـــان گــرفتـــ ه ام تـــا آرامــش اهـالـــی دنـیـــا

خــط خطـــی نـشـود . . .!

without rain

بـدون بـــاران ...

دلتنگ تر از تنگ بلورم...

دلتنـگی...


هر چند کـ ه دلتـنــــگ تــر از تـُنـگ بــلورم

با کوه غمــت سنـگ تـــر از سنــگ صبـــورمـــ

انــــدوه من انـبـــوه تـــر از دامن الـوند

بـشکوه تــــر از کوه دمـــاونـد غــرورمـــ

یک عمــر پـــریـشانــی دل بستـ ه بـ ه مـــویـی است

تـنــها سر ِ مــویـی ز سر ِ مــوی تـــو دورمـــ

ای عشق بـ ه شـوق تـــو گـــذر مــی کنـــم از خــویــش

تــو قــاف قـــرار من و من عیــن عبـــورمــــ

بـــگذار بـ ه بـــالای بـلنـــد تـــو بـیــــالایـــمـــ

کز تـیـره ی نـیـــلوفـــرم و تـشنـ ه ی نــــورمــــ

هوا پاییزی است...

وقتـــی کـ ه تـــو ....

وقــتــی کـ ه تــو بـــارانــی مــی‌شــوی در آسمــان چشمــانـت غــرق مـــی‌شــوم

و فــرامـوش مـــی‌کنــم کـ ه هــوا پـــایـیـــزی است.....

بــرخیـــز تــا پـنـــجـره‌ ها را بـ ه روی خــزان بــبنــدیــم، بـیـــم دارم خــزان خـاطراتـــمان را غــارت کنــد ...

بــاغچــه از حجـــم علف هــای هـــرز ســکوت انـبــاشتـ ه شده ....

از خــلوت کــوچـ ه دلـــم مـــی‌گیــــرد و هنـــوز در انـتــــظار بـــارانــی شدن چشـمـــانت هستــم ....

هــر چنــــد کـ ه مـــی‌دانـــم بـــارانـــی شدن، دل آسمــانــــی مــــی‌خـواهـــد ....

دیگر باران نیست...

بـــاران ....



از چـشم یــا آسمــان

فــرقـــی نـمـی‌کنـــد

بـــاران وقـتــی بـــر زمـیـــن افـتــاد

دیـــگر بـــاران نیــــست ....

باران باش...

.... بـاران بـــاش تــــا بـ ه تــــو عــادت نـکنـنــــد ، هـر وقـت بـیـــایــی دوستـــت داشتــ ه بــاشنـــد ....