دیــــروز بـہ لبخَنــدے و اِمـــروز بـہ اَخمے
هــَر روز خُوشے ها شُده ناچیـــز تــَـر اَز پیـش!
چُوלּ بــَرگ ڪِـہ با شاخـہ دَر آویختـِہ ، پـاییـــــز
با خاطــِـره هاییم گلاویــز تـــَر اَز پیـش...
مـُژگاלּ عباسلو
دیــــروز بـہ لبخَنــدے و اِمـــروز بـہ اَخمے
هــَر روز خُوشے ها شُده ناچیـــز تــَـر اَز پیـش!
چُوלּ بــَرگ ڪِـہ با شاخـہ دَر آویختـِہ ، پـاییـــــز
با خاطــِـره هاییم گلاویــز تـــَر اَز پیـش...
مـُژگاלּ عباسلو
خـُداوند وقتــی تـُو را آفــَــرید
درختـــ های بهشتـــ شُکـُوفه دادند...
و بــَهار در زمین شکل گـِـرفت
خـُداوند بـــَهار را از روی طــَـرح لبـخـَنـــد تـُو زد...
لبـخـَنـــد هایتـــ را دوستـــ دارمــ
انحنـایِ لبتـــ ، انتـــهای سـَـرمستی ستـــ...
در میان مـن و تــو فاصــــله هاست
گاه میاندیشم میتـــوانی تــو
به لبخنـــッـــدی
ایـن فاصـــله را بــــرداری...
حمیــــد مصـــدق
مینویسم دیـــــدار
تــو اگـــر بی مـن و دلـــ تنــگ منی
یک به یک فاصـــله ها را بـــردار...
میـــلاد تهــــرانی
مثـــل عکس رخ مهتـاب که افـــتاده در آب
در دلــم هستی و بیـــن مـن و تــو فاصــــله هاست...
فاضل نظری
لبخـنــد کـ ه مـی زنــم پیــدایـم مـی کنــی
بـاران مـی بـارد ، تـو از کنــارم مـی گـذری
فـریـاد نمـی کشـم کـ ه بـازگــردی
مـی دانـم امشبــ ایـن آســمان تـابــ مـاه را نــدارد
لبخـنــد مـی زنــم ،
فــرامـوش مـی کنـم ...
تمام کودکیش شده حسرت...
حسرت نداشتن ، نخواندن ، نخریدن و ندیدن...
شاید بتوانی تمام احساس کودک بودن را برایش زنده کنی...
حتی با یک لبخند ؛ از آن لبخند هایی که سالهاست آدم های این شهر از هم دریغ می کنند...
در این ایام که چشمانمان را زرق و برق دنیا پر کرده یادمان نروند پدران و مادرانی که این روزها
زیر نگاه های منتظر فرزندانشان آب می شوند