حڪایتــ ِ باراלּ بے اماלּ اَستــ
ایـטּ گـُونہ ڪِـہ مـَטּ دوستَتـــ مے دارمــ...
شُوریـــده وار و پــَـریشاלּ باریــدَלּ
بــَر خـــَـزه ها و خیــــزاب ها
بـہ بے راهــِـہ و راه ها تاختـَטּ
بے تابـــ ٬ بے قــــَـرار
دریایے جُستـَטּ...
و بـہ سنگچیـטּ باغ بستـہ دَرے ســَـر نهادَלּ
و تـو را بـہ یـاد آوردלּ...
حڪایتــ ِ بارانے بے قــــَـرار اَستــ
ایـטּ گـُونہ ڪِـہ مـَטּ دوستَتـــ مے دارمــ...
شمـس لنگــِـرودے
بـہ ساعَتــ نــِـگاه مے ڪُنم
حـُـدود سِـہ نصف ِ شَب اَستـــ
چشم مے بنـــدم ڪِہ مـَـبادا چشمانتـــ را
اَز یــاد بــُـرده باشم
...و طبــق عادَتـــ ڪِنار پنجــَــره مے رَوم
سُوسُوے چنــد چــِـراغ مهــــرباלּ
و سایہ ے ڪِشدار شبگـــَـرداלּ خمیـــده
و خاڪِستـــــرے گستــَـرده بـَـر حاشیـہ ها
و صــِـداے هیجاלּ اَنگیــــز چَنــد سَگ
و بانگ آسمانے چَنــد خـُـرُوس
اَز شُوق بـہ هــَـوا مے پــَـرم چوלּ ڪُودڪیَم
و خــُـوشحال ڪِہ هــَـنوز
معـــَـماے سَبـز رودخانہ اَز دور
بـــَـرایم حـَـل نــَشده استـــ
آری اَز شـُـوق بـہ هــَـوا مے پــَـرم
و خُوبـــ مے دانــَم
سالـــ هاستـــ ڪِہ مــُــرده اَم
مـــَـرحوم حُسیـטּ پـَـناهے
وَالْحَمْدُ للهِ الَّذی تَحَبَّبَ اِلَی وَهُوَ غَنِی عَنّی...
تمام سپاس از آنِ او که نیازی به من نداشت ولی گفت که دوستم دارد ؛
دعای ابوحمزه ثمالی
مانـــدگارتـرین دوست ِ تـو
کسی است که تـو را به خاطـــر خودت بخواهد
بی آنکه به تـو نــیاز داشته باشد...
حتــی اگــر نباشـی و نمانـی...
چــون گلی بــر نسیـم روشن آب،
بــر آوار خــاطــراتم خـواهــی مانـد ...
از آن گلــ ـهایـی که، هـــرگــــز
عطــرِ نابـت فــــرامـوش نخـــواهد شــد...
انگشتــم را نــخ بسـتــم
تـا بـه یــــاد آورم
فـــرامـــوشــت کــــرده ام !
قــول داده ام...
گاهـــــــی
هــر از گاهـــــی
فانـــــوس یـــادتــــ را
میــــان ایــن کـــوچـ ه هــای بــــی چــــراغ و بــــی چـلچـلـــ ه، روشــن کنــــم
خیـــالتـــ راحــــتـــ! مــن همـان منـــــم؛
هنــــــوز هــــم در ایــــن شبــــ هـــای بــــی خــــوابــــ و بــــی خـــاطـــــره
میــــان ایـــن کـــوچـ ه هـــای تـــاریـــکــــ پـــرسـ ه مـیـــــزنـــم
امـــا بــ ه هیــــچ ستــــارهی دیـــــگری ســـلام نــخـواهــــــم کـــرد ....
