پـــیـداستـــ هنـــوز شــقـایــق نــشـدی ...
زنــــدانـــی زنـــدان دقـــایـــق نــشــدی ...
وقــتــــی کــ ه مـــرا از دل خـــود مـــی رانـــی ...
یـــعـنــــی کــ ه تـــو هیــچ وقـــتــــ عــاشق نــشـــدی ...
تــــلخ اسـتــــ کــ ه بـا درد مـــوافـــق شــده اسـتــــ ...
زرد اسـتــــ کــ ه لــبـــریــــز حـقـایــــق شــده اسـتــــ ...
شـــاعــــر نـــشــدی وگـــرنــ ه مــــی فــهمـیــــدی ...
پــــایـیـــز بـهـــاریــسـتـــــ کــ ه عــاشــق شـده اسـتـــ ...!
مـیـلاد عـرفـان پــور
تــنــهـایـــی را دوســتــــ دارمـــــ ....
تـنــهــایـــی را دوســتــ دارمـــ .
عـــادت کـــرده ام کــ ه تــنـها بــا خــــودم بــاشــم ،
دوستـــی میـــگفـت عیـــب تـنـهایـــی ایـن است کــ ه عـــادت میـــکنـی خــودت تــصمیـــمـی مـــی گیـــری،
تـنـها بــ ه خیـــابـان مــی روی، بــ ه تــنـهایـــی قــــدم میـــزنـــی ....
پـــشت میـــز کافـــی شــاپ تــنـهایـــی مـــی نــشیــنـی و آدم هـــا را نـــگاه میـــکنـــی ،
ولـــی من بــ ه خـــاطـر همیـن حــــس دوستـــش دارم ....
تـنـها کــ ه بـــاشــی نـــگاهت دقـیـــق تــــر مـــی شـــود و مـعنــا دار ؛
چــیـــزهــایـــی مـــی بـیـنـــی کــ ه دیـــگران نـمـــی بـیـنـنــد،
در خیـــابــان زود تــر از همـ ه میــفهمـــی پــایــیـز آمـــده و ابـــرهــا آسمـان را مـحکـــم در آغــوش کشیــــده انـــد
میــتـوانـــی بـــی تـــوجـ ه بــ ه اطــراف، ســاعت هــا چـــشم بــ ه آسمــان بـــدوزی و تــــولد بـــاران را نـــظاره گــر بــاشـــی....
بــــرای همیـن تــنـهایـــی را دوســتـــ دارمــــ
زیــــرا تـنـها حـــسـی است کــ ه بــ ه من فــــرصت مـــی دهـــد خـــودم بــاشــم
بــا خـــودم کــ ه تـــعارف نـــدارم
ســال هـاست بـــ ه تــنـهایـــی عــادت کـــرده ام....
حـــل شــده ام، مــثــل یــــک مـــعمـا !
راسـت مـــــی گفتـــی کــ ه خیــلــــی ســـاده ام ....
دلـــم تـنــگ است دلـــم تــنــگ است
دلـــم اندازه حجم قفس تــنــگ است
ســکوت از کــوچـ ه لبــــریـــز است
صـــدایــم خیـــس و بـــارانــی است
نمـــی دانــم چــــرا در قــلب مــن
پـــائـیـز طــولانــــی است !!
دلـم امــروز بــی رنــگ است
هــوایــش آفتـــابــی نیــست !
کمــی تـــا قسمتـــی غمـگیــن
دلــــم امــروز طـوفــانی است
دل پائــیـزی ام امـــروز گرفتـ ه ، ابـــری است و ســـرد
تــــمام کوچـ ه هـــای او پـــر است از بـــرگ هـــای زرد
ولـــی من مــطمئـــن هستـــم کـ ه از غــصـ ه نمـــی مـیـــرد
مـــدارا مـــی کنــم بـــا او ،خــــودش آرام مــی گیـــرد
دلـــــم ایــن قـــدرهـا بـــد نیـــست ،
نــــمـی رنـجـم از او اصلا !!
هـــوایـــی مـــی شود گاهـــی ،
دلـــــم را مــــی شنــــاســم مــن !!
اگــر از ابـــر هــای او بـبـــارد نـم نـم بــاران
دوبـــاره مـــی شـود زیــبـا شبـیـ ه آبــی دریـــا!!
می پسـندم پاییـز را ....
که معافـم میکنـد از پنـهان کردن ِ دردی(!) که در صـدایم می پیچـد
اشکی(!) که در نگاهـم میچرخـد
آخر همه مـی داننـد سـرما (!) خورده ام !! ... همین ...
وقتـــی کـ ه تـــو ....
وقــتــی کـ ه تــو بـــارانــی مــی‌شــوی در آسمــان چشمــانـت غــرق مـــی‌شــوم
و فــرامـوش مـــی‌کنــم کـ ه هــوا پـــایـیـــزی است.....
بــرخیـــز تــا پـنـــجـره ها را بـ ه روی خــزان بــبنــدیــم، بـیـــم دارم خــزان خـاطراتـــمان را غــارت کنــد ...
بــاغچــه از حجـــم علف هــای هـــرز ســکوت انـبــاشتـ ه شده ....
از خــلوت کــوچـ ه دلـــم مـــی‌گیــــرد و هنـــوز در انـتــــظار بـــارانــی شدن چشـمـــانت هستــم ....
هــر چنــــد کـ ه مـــی‌دانـــم بـــارانـــی شدن، دل آسمــانــــی مــــی‌خـواهـــد ....
