پنجره نیست ؛ دیوار است...

پنجــَره‌ اے ڪِـہ نشَود

اَز آלּ پــَرواز پــَرنـــده‌ اے را نــِـگاه ڪَرد

و یا ستــ✩ـاره‌ اے را بـہ تَماشا نشَست ،

پنجــَره‌ نیـست ؛ دیـــوار اَست...

آه از دوری...

هــَر آینـہ پُشت ِ سـَر ، تباه اَز دورے

هــَر پنجـــِـره پیــش رُو ، سیاه اَز دورے

مـَטּ فاصــِـلـہ دَر فاصــِـلـہ ڪَم خواهَم شُد

آنـــــگاه ،

نــــگاه ،

گــاه ،

آه اَز دورے...

اِحساלּ اَفشارے

بازی با درد...

با «دَرد» نـبایـــد بازے ڪَرد...

بازے با دَرد ، فــَـرسایـش مے آورد

دَرد را بایـــد پـَذیــــرفتـــ...

یڪ پـذیــــرفتـטּ ِ واقـــِـعے ، حس ِ «قــُـدرت» مے آورد...



بـــَـراے تـو نــِـگاهے تــَـر نڪـردَنـد

گلے را قـــَـد تـو پـــَـرپــــَـــر نڪـردَنـد

«دلـــ ِ گنجشکـــ ـها تــُـرد استـــ» صـَد بار

بـہ مــَـردم گفتم و باور نڪـردَنـد...

حبیبـــ نظارے

دلتنگ توام...

مـــــادر

ای عـزیــــز تــر از جانم...

دلـــــتنگت که میشوم

تنـــها پنـــــاهم عکس های تـــوست...

چقـــــدر خوب

نگاهــــم میکنی...

نگاه تو...

تمام عمــرم را ،

فصلِ عاشقـانه ی نـگاه تـو، تکمیـل می کنـد...
وقتــی تـو نـگاه می کنـی ،
زمستان دیگـــر یـک فصـلِ ســرد  نیـست...

نـگاهِ تـو ،
تـمام “فصـل” ها را “وصـل” می کند به گـــرمای خـــورشیــد…

 

چشم پنجره...

روبروی خانه وقتی هرزه چشمی خانه کرد

جای چشم پنجره دیوار باشد بهتر است...

تو تا همیشه ای...

هــر روز که مـی گـــذرد،

دفتــر خاطـره ها را با رویــای نـگاهِ آبــی تــو، ورق میزنم...

و هــر جا که مـی رسم نـگاره ای از تــو، هستــی ام را رویــایــــی می کند...

دفتــــر تمام می شود...

 اما تــو تا همیـــشه ای...

ای جان غم گرفته...

ای جـان غـــم گـــرفتـه بگـــو دور از آن نــگاه

در چـشمه کـــدام تبـســـم بشــویـمـت...

ایــن روزها پــوستـــم کمـی نـازکــتـــر شـده

ایــن روزها طاقتـــم کمـی بـی حـوصله تـــر شـده

ایــن روزها انتــظارم کمـی بــی صبـرتـــر شـده

ایــن روزها شبـــ ـهایـم کمـی بــی مـاه تـــر شـده

ایــن روزها دسـتـــ ـهایـم کمـی خــالــــی تـــر شـده

ایــن روزها وجــــودم پــُـر از تَـــرک شـده....

تـلنـگــــر نـــزن ، مـی شکنـــم....

با نگاهی سرد...

شیـشـ ه ی دل را شکسـتـن احتـیاجـش سنـگ نیـست ،

ایـن دل مـا بـا نـگاهــی سـرد پـرپـر میـشـود

پرستوی مهاجر...

پــــرستـــــو ...







آســمان هستــــ

مـــن هستـــــم

مثــــل یــکــــ پـــرستــــوی مهـــاجــــر بــا حســـی غـــریــبـــــ

امـــا نــ ه بــــرای تــــو و نــ ه بــــرای هیـــچـکس

در کـنار ایـن مـــردم

شــایــــد حـــضور صــدایی نــتـــوانــد

نـــگاه ـهایـــی چنــین سنگیــن را جـا بـ ه جـا کنــد

شــایــد بـــرای بــاور وجـــودم اثــبـاتــــی لازم بـاشـــد

امــا مــن وجـــود دارم

بـــرای تـــنـهایــــی دیــــوار ـهـای اتـــاق

بـــرای انتــظار قلبـــهای بـــدون عکـس

بـــرای تـــرکـــ خـــوردگـــی روح بــاغـچــ ه

مـــن هستــــم بـا قلبـــــی شکـستــ ه

امــا در حـــال تــپیدن جـــدا از همــ ه بـــودنــــها

هـمانـــطور کــ ه آســمان هسـتــــ