یادم رفت... یادت نرود...

امشب یادم رفت آرزویم را بگویم...

تو اما...

یادت نرود که آرزویی...

حتی اگر نباشی...

حتــی اگــر نباشـی و نمانـی...

چــون گلی بــر نسیـم روشن آب،

 بــر آوار خــاطــراتم خـواهــی مانـد ...

از آن گلــ ـهایـی که، هـــرگــــز

عطــرِ نابـت فــــرامـوش نخـــواهد شــد...

خاطره ها کمرنگ تر...

باد بــــرف همه جـا بـود

ســـوزی اما در کار نبــود

و

ایـــن خاطــــره ها بودنـد که هــر بار کمــرنگ تــر مــی شدنــد...

در برابرش مسئولیم...

یـادمان باشـــد :

وقتــی کسـی را به خـــودمان وابستـه کـــردیـم !

در بـرابــــرش مسئــولیــم ...

در بـرابـــر اشکــ ــهایـش ؛

شکستـــن غــُــرورش ،

لحظـه های شکستنــش در تنـــهایـــی

و لحظــه های بـــی قــــراریـش ....

و اگـــر یـادمان بـــرود !

در جـایـــی دیگــــر سرنـوشت یـادمـــان خــواهـد آورد ،

و ایـن بـار ما خـــود فـــــرامــوش خــواهیـــم شـد ...

فراموش نخواهی شد...

زیبـایـی ها را چشـم می بینــد

و مهـــربانـــی ها را دل...

چشــم فــــرامـوش میکنــد...

اما دل ،هــــرگـز...

 تا زمانـــی که

دل زنــــده است..

فــــرامـوش نخـــواهی شـــد...

تو را دوست میدارم...

تـــو را دوسـت میـــدارم ...

چه فـرق مى کنـــد کـه چـــــــــــرا !؟

یـا از چـــــــــه وقــــت!

یـا چطــــور شـــد که ...!

چـه فــــــرق میکـنـــد ؟!

وقتـــى تــو  بـایـد بــــاور کنــــى ...

که نمـى کنــــى !!

و مـن بــایـــد فــــرامــوش کـنـــم ...

کـه نمــى کـنــــم !!!

فراموشت کردم...

انگشتــم را نــخ بسـتــم

تـا بـه یــــاد آورم

فـــرامـــوشــت کــــرده ام !

لبخند می زنم...

لبخـنــد کـ ه مـی زنــم پیــدایـم مـی کنــی

بـاران مـی بـارد ، تـو از کنــارم مـی گـذری

فـریـاد نمـی کشـم کـ ه بـازگــردی

مـی دانـم امشبــ ایـن آســمان تـابــ مـاه را نــدارد

لبخـنــد مـی زنــم ،

فــرامـوش مـی کنـم ...

انتظار سخت است...

انـتــظار سخـتـــ اسـتـــ ...

فــرامـوش کـــردن هــم سخـتــ اسـتـــ ...

امـا ایــنکــ ه نـــدانـی بـایــد انـتــظار بـکشـــی یـا فـــرامـوش کنـــی از همـ ه سخـتـــ تــر اسـتـــ ...

اشک هایم مرا ببخش...

اشــک هـایـــم

مــرا بــبـخـش

نـالـ ه هـایـــم

مـــرا بــبـخـش

دسـت و پـــایــــم مـــرا بــبـخشیـــد

تـنـهایــیـم مـــرا بــبـخـش

خــامــوشیـــم مـــرا بــبـخـش

فـــرامــوشیـــم مـــرا بــبـخـش

بــبـخـش کــ ه هستــم و نـیـستـــم

بــبـخــش کــ ه هستـــی و نـیـستـــم

بــبـخـش کــ ه خــوانــدم و نــخــوانــدی

بــبـخـش کــ ه مـانـــدم و نــمانــدی

بــبـخـش کــ ه گفـتـــم پــاســخ نـگفتــی

بــبـخـش کــ ه گــریــستـــم و نــدیــدی

بــبـخـش کــ ه نــالیـــدم و نـشنـیــدی

بــبـخـش کــ ه چـــون منـــی دوستـــتــــ دارد

و چـــون تـــویــی نـمـــی دانــــد

بــبـخـش کــ ه...

بــبـخـش ....

بــبـخـش ....

بــبـخـش ....