دلــم باران می خواهـد...

دلــم باران می خواهـد

بارانــی آرام ، اما طـــــــولانـی...

تا دسـت در دسـت قطـــره هایش

و پا به پای نمناکی اش...

تمام کــــوچه ها را ، با پاهایی بــــرهنه قـــــدم زنم...

من بغــض کنم ، آسمان ببــــارد...

آسمان بغــض کند ، من اشکــ بریـــزم

آنـــگاه هــــر دو آرام شویم....

اینجا بارانـــ گرفته است...

صدای شُرشُر تنهایی، از بام دلم می آید، وقتی تــــو را فراموش می کنم!
و ناودان های بی قرار چشمانم لبریز می شود از نبودن تـــــو...

هر روز در تکرار دقایق حیرت آدمیان...
و در کوچه های تنگِ تنهایی هایشان،
 شاهد فرو ریختن برگهای زردی هستم به بلندای پاییزان دلها غمگین...

و در زمزمه های تلخِ روزرگارشان می شنوم
که در حسرت با تــو بودن می شکنند و خورد می شوند...
و شگفت نیست که بدانی، رنج من از آن است که گاهی،

در غبار خاطره ها و "یاد هیچکس ها" حضورت را گُـــــم میکنم...



اما بگذر این بار، من قصه ی دلــــــــــ آدم را برای تـــــــو بگویم...
تمام عمر، آسمان دلش بی تــــــــو ابریست...
اینجا بارانـــ گرفته است...
سکوت جاریست و شُرشُر تنهایی...