کسی تنهایی یک مرد شاعر را نمی فهمد...

کسـی تنـهایــی یک مـرد شـاعـــر را نمـی فهمــد

و جــاده وسعت درد مسافــــر را نمـی فهمــد


دوبـاره وقـت رفتـن مـی شــود کـوچ پـــرستـوها

و حتـی آسمـان مـــرغ مهاجـــر را نمـی فهمــد


پــر از شـک و یقیـنم بـی تـو  ایمانـی نخــواهم داشـت

خـــدا حـرف دل ایـن نیـمه کافـــر را نمـی فهمــد


خیـابانــ ــها و ماشیـنــ ـهای ســـر در گـم نمــی داننـــد

کـــه دنیـــا درد انـسان معـاصـــر را نمـی فهمــد


چـــراغ سبـز یـا قـــرمـز چـه فــرقــــی مـی کنـد وقـتـــی

ســـواره خــط کشــی قـلبــــ عـابــر را نمـی فهمــد


حضـــور حـاضـــر غـایـب کـه مـی گویــند یعنــی مـن

غـــریـب افتـــاده ای کـه جمـــع حـاضـــر را نمـی فهمــد


نمــی خـواهــــد بپــرسـی حــال و روز واژهــ ــهایـم را

کســی تنــهایــی یـک مـــرد شـاعـــر را نمـی فهمــد


سیـــد علیـــرضا جعـفــــری