وقتے تـُو نیـستے
شادے ڪَلام نامفهــُـومے ستـــ
و «دوستَتــــ مے دارم» رازے ستـــ
ڪِـہ در میــــان حنجــَـــره امــ دِق مے ڪُند
و مـَטּ چگــــونـہ بے تـُو نگیـــــرَد دلــ ـم
اینجـــا ڪِـہ ساعتـــ و
آیینـہ و
هــَـوا
بـہ تـُو معتــادَنـــد...
حسیـטּ منزوے
تیـــــغ بـہ خَفیـہ مے خــُـورم آه نهفـتـہ مے ڪُنم
گوش ڪُجا ڪِـہ بشنــَـود نالـہ زار خامُشاטּ
سعـــــدے علیـــہ الرحمــہ
از بـال مـَטּ مپــُــرس ڪِـہ بشکستـِـہ بـال را
دردیـستـــ گــِـراטּ ، بـہ رشتـہ ِ تحـــریــر نامــَـده...
پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست...
نمیدانست که تنهایی
را فقط در
شلوغی
میشود حس کرد!
هرگز حضور حاضر غایب شنیدهای
من در میان جمع و دلم جای دیگرست
سعدی علیه الرحمه
بیـا که در غــم عشقت مشــوشم بـی تـو
بیـا ببیـن که در این غــم چه ناخـوشم بـی تـو
شب از فـــراق تـو مینالــم ای پـری رخـسار
چــو روز گـردد گویــی در آتشـم بـی تـو
دمـی تـو شربـت وصلــم نــدادهای جـانـا
همیشـه زهــر فــراقت همـی چشـم بـی تـو
اگــر تـو با من مسکیـن چنیــن کنــی جـانـا
دو پایـم از دو جــهان نیــز درکشـم بـی تـو
پیــام دادم و گفتــم بیــا خــوشم مــیدار
جـواب دادی و گفتـی که من خــوشم بـی تـو
سعــدی
