پدرم تمام فصل هایش یکی بود...

تـــرسم ای دلنشیـن دیــرینه

ســـرگذشت تـو هم ز یاد رود

آرزومنـــد را غــم جان نیست

آه اگــــر آرزو به باد رود...

✧روزت مبـــــارک مهـــــــربانم... ㋡

امـــــروز روزِ تـوست، ای مهــــــربان‌تـــرین فـــرشته‌ی خدا

بگو چگــــونه تـو را در قاب دفتــــرم توصیف کنم؟

صبـــــر و مهــــــربانیت را چطـــــور در ابعاد کـــوچک ذهنم جا دهم؟



آن زمان که خط خطی های بی‌قـــراری ام را با مهـــــر و محبّتت پاک می‌کردی

و با صبـــــر و بــــردباری کلمه‌ به کلمه ی زندگی را

به من دیکته می‌گفتی خوب به خاطــــرم مانده است

و من باز فـــــرامـوش می‌کردم محبت تشـــدید دارد



در تمام مــــراحل زندگی، قدم به قدم، هم پای من آمــــدی،

بار ها بر زمین افـتادم و هر بار با مهـــــربانی دستم را گرفتی

آری، از تو آمــــوختم، حتی در سخت ترین شرایط،

اُمیـــــــد را هرگـــز از یاد نبرم

 

 

یادم نمی‌رود چه شب ها که تا صبــــح بر بالینِ من،

بوسه بر پیشانیِ تب دارم می‌زدی

و چه روزها که با مهـــــر مادرانه ات لقمه های عشــــق

را در دهانم می‌گذاشتی

و من باز لجبازتر از همیشه دستت را رد می‌کردم!

وقتـــــی بوسه بر دستان چـــروکیــــــده ات می‌زنم،

یاد کودکی‌ام می‌افتم که همیشه به خاطر لطافت دستانت به همه فخــــر می‌فروختم

و حال به خاطر خشکــــی دستانت با افتخار می‌گویم

این دستان مـــادر من است

که تمام زندگی‌اش را به پای مـن گذاشت؛



من با نـــوازش همین دست ها بـــــزرگ شدم و امـــــروز با تمام وجـــــودم می‌گویم:

مـــادرم مدیون تمام مهـــــربانی‌هایت هستم

و کمی کمتــــــر از آنچه تـو دوستـــــــم داری، دوستت دارم

امروز روز توست...

روزتــــ مبـــــارکـــــ مــــهربــــانــــــم

امـــروز روزِ تــــوستــــ ، ای مـــهربـان‌ تــریـــن فـــرشتــ ه‌ ی خــدا ...

بـــگو چـــگونــ ه تـــو را در قــابــــ دفـتـــرم تـــوصیــفــــ کنــــم؟

صبـــر و مـــهربـانـیـتــــ را چـــطور در ابـــعاد کـــوچـکــــ ذهنــــم جــــا دهـــم؟

آن زمـــان کــ ه خـــط خــطی‌ هــای بــی‌قــــراری ام را بـــا مهـــر و مــحبّـتـتــــ پـــاکــــ مـــی‌کـــردی

و بـــا صبـــــر و بــــردبــــاری کلمــ ه‌ بــ ه کلمــ ه ی

زنــــدگـــــی را بــ ه مـــن دیــکتــ ه مـــی‌گفـتـــی خـــوبــــ بــ ه خــــاطرم مـــانـــده اسـتـــــ ....

و مـــن بــــاز فــــرامـــوش مــــی‌کــــردم مــحـبـتـــــ تــشدیــــد دارد ....

در تـــمام مــــراحل زنـــدگــــی، قـــدم بـ ه قـــدم، هــم پـــای مـــن آمـــدی، بـــار‌هــا بـــر زمـیــن افــتــادم

و هـــر بــــار بـا مـــهربـانـــی دستــــم را گـــرفـتــــی ...

آری، از تــــو آمــــوخـتـــــم، حتــــی در سخـــتـــــ تـــریـــن شـــرایـــط، امیـــد را هـــرگــــــز از یــــاد نـبــرم ...

یــــادم نـمـــــی‌رود چــ ه شـبــــ ــــها کــ ه تــــا صبــــح بـــر بـــالیـــنِ مــن،

بـــوسـ ه بـــر پــیـشانــیِ تــبـــ دارم مـــی‌زدی

و چــ ه روزهــا کــ ه بـــا مــــهر مــــادرانــ ه اتــــ لقـمـ ه‌ ــــهای عشـــق را در دهــــانـــم مــــی‌گـــذاشـتــــی

و مــــن بـــاز لــجبـــازتـــر از همیــشـ ه دستــتــــــ را رد مـــی‌کــــردم!

وقـتـــــی بــوسـ ه بــــر دستــــان چـــروکیـــده اتــــ مــــی‌زنـــــم،

یـــاد کـــودکـــــی‌ام مــــی‌افـتـــــم کـ ه همـیـشـــ ه بــ ه خـــاطر لطــافـتــــ دستـانتـــ

بـ ه همـ ه فـخـــر مـــی‌فـــروخــتــــــم

و حــــال بــ ه خـاطـــر خـــشکـی دستـــانـتــــ بــا افـــتـخـار مـــی‌گـــویـــــم

ایــــن دستــــان مــــادر مـــن اســتـــــ کــ ه تـــمام زنـــدگــــی‌اش را بـــ ه پـــای مــــن گـــذاشــتــــ ؛

مـــن بـــا نــــوازش همیـــن دستـــ ـــها بــــزرگــــ شــــدم و امــــروز بـــا تــــمام وجــــودم مــــی‌گـــویــــم:

مـــــــادرم مــــدیـون تــــمام مـــهربـانــــی‌هــایــتـــــ هستــــم

و کمــی‌ کمـتـــر از آنــچــ ه تــــو دوستــــم داری، دوستــتــــــ دارمـــــ ....




------------------------------
فریده سلیمانی