چه رها... چه بسته...

چه خــوش است حـال مـــرغـی که قـفــس نـدیـده بـاشد ،

چه نکـــوتــر آنکه مـــرغـی ز قـفــس پــریـده بـاشد ،

پــــر و بـال ما بـــریـدنـد و در قـفــس گشـــودنـد ،

چه رهـا چه بستـه مـــرغـی که پـــرش بــریـــده بـاشد...

حتی در رهایی...

می دانی...

اگر تـــــــو در آسمانِ رویاییِ آزادی نباشی،

پرنده ی دلـــــــــم، همه ی آرزویش، قفس می شود؟

برف نمی بارد...

بی تـــــو، اما...

زمستانی در دلم، برپاست...

حتی در رهایی...

مرا با من رها کنید...

خـستــه ام ....

خـستــه تـــر از تـمام خستگــی هایــم ...
بسان بیـابـان خشکــی که خــو گـــرفتـه بـاشـــد به خشکسـالــی

و در خـواب هـم نــدیـده بـاشــد خنـکای آب را

بسان خـاری بــی تــصـور بـاران
... خـستــه ام ....
مـــرا بـا مـن رهـا کنیــد اگـــر بـاران نیـستیـــد....

در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود...

در شـبان غـم تنـهایــی خـویـش

عابــد چشــم سخنگــوی تـوام

مـن در ایـن تاریکــی

مـن در این تیــره شب جـانفــرسا

زائـــر ظلمت گیــسوی تــوام .

 

گیــسوان تـو پــریشانتــــر از انـــدیشه مـن

گیــسوان تـو شب بــی پـایـان

جنــگل عطـــرآلــود

مـن هنــوز از اثـر عطــــر نفـســـ ـــهای تــو ســـرشار ســـرور ،

گیــسوان تـو در انـــدیشه مـن

گـــرم رقصــی مــوزون .

 

کاشکــی پنـجــه مـن

در شـب گیــسوی پــُـرپیــچ تـو راهـــی مـی جست .

 

چــشم مـن ، چشـمه زاینـــده اشـک ،

گـــونه ام بستـــر رود .

 

کاشکـــی همـچــو حبـابــی بـــر آب ،

در نــگاه تــو رها مــی شـــدم از بــود و نبـــود .

حمیـــد مصـــدق

رها کن مرا...

بــ ه ستــوه آمــده ام از ایـــن پیــلـ ه ی تــنـگ و تــاریـک

دلــــم لــک زده بـــرای پــروانـ ه شــدن

رهــا کــن مـــرا ....

در هـــوای خــود ...

بـال پـــریــدنــم بـاش

بـگــــذار در هــــوای تـــو پـــروانگــــی کنــــم ....

آسمان بارانیست...

آسـمان بـارانـــی اسـتـــ ...

اشـکـــ مــن هـــم جـــاری اسـتـــ

شـایــد ایـــن ابـــر کــ ه مــی نـالـد و مــی گـریـــد از درد مــن اسـتـــ

آخــری اخــر ابــر هــم - از دلـــم بــا خـبـــر اسـتـــ

شـایــد او مــی دانــد

کــ ه فــرو خــوردن اشـکـــ

قـاتــل جــان مــن اسـتـــ

مــن بــ ه زیـــر بــاران از غـــم و درد خــودم مـــی نــالــــم

اشـکـــ خـــود را کــ ه نـگــ ه مـــی دارم بــا یــ ه بـغـض کـهنــ ه

مــن رهــایــش کــردم بـــاز زیـــر بـــاران

مــن بــ ه زیـــر بـــاران اشــکــ ــها مـــی ریـــزم

هـمـگان در گـــذرنـــد

بـــاز بـــی هیــــچ تـــامـل در مــن

ســر بــ ه ســوی آســمان مـــی ســـایـــم؛

مــن نمـــی دانــــم

صـــورتــــم بـــارانـــی اســتــــ یـــا آســـمان بـــارانــــی اســتــــ!!!

رها رها رها من...

این شعرو خیلی دوست دارم ، هر وقت دلم میگیره و بعضی چیزا یادم میره میخونمش تا برام یادآوری بشه ....

نه بسته ام به کس دل

نه بسته کس به من دل

چو تخته پاره بر موج

رها رها رها من ....

ز من هر آن که او شد

چو دل به سینه نزدیک

به من هر آن که نزدیک

از او جدا جدا من ...

نه چشم دل به سویی

نه باده در سبویی

که تر کنم گلویی

به یاد آشنا من ...

ستاره ها نهفتند

در آسمان ابری

دلم گرفته ای دوست

هوای گریه با من ...