تـمـام مـعـلومـ ـهـا و مجـهـولـ ـهـایـم را
بـ ه زحمـتــ کـنـار هـم مـی چـیـنم
فـرمـول وار ؛
مـرتـبـــ و بـی نـقـص ...
و تــو
بـا یـکــ اشـاره
هـمـ ه چـیـز را
در هـم مـی ریــزی ...
در شــرح حـال گل
بنـویسیــد خـار را
بــر هـم زنیــد : خــوب و بــد روزگـار را
هـنـوز هـمــ گـاهیــ
دلـتـنگتــ میـ شَـوَم ... بی آنکـ ه بخـواهم ...
دلـتـنگــ بـودنتــ ...
حـتـی هـمـان بــودن کم رنـگتــ...
خـیـلیــ وقتــ بـود کـ ه دلـم میـ خـواستــ بـگویـم
دوستـتـــ دارمــ........
تــو کـ ه غـریـبـ ه نیـستـیــ
دیـگـــر نـمیـ تـوانــم خــودم را بـ ه آن راهــی کـ ه
نمیـ دانـم کـجـاستـــ بــزنــم...
دلــم هـمـان راهیــ را میـ خـواهـد
کـ ه تـو در امــتـدادش ایـستــاده بـــاشیـــ
هـمـان تـمـام راهـ ـهـایی کـ ه میـ گـویـنـد بـ ه
عــــشـــق
خـتــم میـ شــود
بــا تـــو هستـــم
تــویـــی کــ ه رویـتـــ را از مــن بـــر میـــگردانـــی
بــ ه چــشمانـــم نــگاه کــن
اشکـــ ـهایـــم هنــــوز خــشکــــ نــشده انــد
از چــ ه میــتـرســـی , مـــن گنــاهتـــ را بــخـشیـــده ام
هنـــوز آنـــقـدر عــاشــقـتــــ هستــم کــ ه هیـــچ کیــنـ ه ای از تـــو بــ ه دل نــــدارم
تـــو را بــ ه خـــدا سپــــرده ام , نــ ه نــگران نــباش نفــریــنـتـــ نـمـــی کنـــم
بــرایتـــ دعــا ی خیــــر میــکنــم
دعـــا میــکنـم کــ ه خـــدا هــم تـــرا بـبخـشد و تــنـهایتـــ نــگـذارد
دوسـتــــ نــــدارم تـــو هــم مثــل مـــن طعـــم تـــلخ تــنـهایــــی را حــس کنـــی
دوســتــــ نــــدارم تـــو هــم مثـــل مـــن شکـســتـــن قـلـبـتــــ را تــجـربــ ه کنـــی
پــس هـــرگــــز نـفــرینـتــــ نـخـــواهـــم کـــرد و تــــرا بــ ه خـــدا خـــواهـم سپـــرد
تــا در پــنـاه او بــ ه زنــدگیتــــ ادامــ ه دهـــی ...
در کنـــار هـــر کس و هـــر چــیـز کــ ه دوستــــش داری
بــ ه چـــشمانــم نـــگاه کــن , آنـــها را بـــ ه خـــاطــر بــسپـــار
آنـــها همیــشـ ه نــگـــران تـــو هستــنــد ....
اشــک هـایـــم
مــرا بــبـخـش
نـالـ ه هـایـــم
مـــرا بــبـخـش
دسـت و پـــایــــم مـــرا بــبـخشیـــد
تـنـهایــیـم مـــرا بــبـخـش
خــامــوشیـــم مـــرا بــبـخـش
فـــرامــوشیـــم مـــرا بــبـخـش
بــبـخـش کــ ه هستــم و نـیـستـــم
بــبـخــش کــ ه هستـــی و نـیـستـــم
بــبـخـش کــ ه خــوانــدم و نــخــوانــدی
بــبـخـش کــ ه مـانـــدم و نــمانــدی
بــبـخـش کــ ه گفـتـــم پــاســخ نـگفتــی
بــبـخـش کــ ه گــریــستـــم و نــدیــدی
بــبـخـش کــ ه نــالیـــدم و نـشنـیــدی
بــبـخـش کــ ه چـــون منـــی دوستـــتــــ دارد
و چـــون تـــویــی نـمـــی دانــــد
بــبـخـش کــ ه...
بــبـخـش ....
بــبـخـش ....
بــبـخـش ....
مـــرا بــبـخــش
کـ ه گـاه و بــیــگـاه
دلــ ــم هـــوای تــــرا مـــی کنــــد!!
مـــرا بــبـخــش
کـ ه چـشـــم هــایـــم، هنــــوز منـتـــظر اسـت تـــا تــــو بـیـایــــی...
مـــرا بــبـخــش
کـ ه یــادداشت هــای روزانــ ه ی صفحـــه ی دلـــ ــم...
بــا مـــداد خــــاطـرات تـــو نـــوشتـــ ه مـــی شـــود...
مـــرا بــبـخــش...
کـــ ه
هنـــــــوز ...
دیـــوانــ ه وار دوستـــــتـــــ دارم...
بـعضـــی هــا تـــا مـــی تـــوانـنـــد سعـــی مــی کنـنــد آدم را درکــــ نــکنـنـــد
شــایـــد از عــواقــبــش میـــتــرسـنـــد
بــعضـــی هــا تــا مـــی تــــوانــنـــد قـــانـعـتــــ مـــی کنــنــد کــ ه تــو را درکــــ کـــرده انـــد
از عـــواقـــبــــ هـــم هــمـچـیـــن بــدشان نــمی آیــــد بــعضـــی هـــا
واقـــعا
درکــتــــ
مـــی کنــنـــد چــون
دوستــتــــــ
دارنــــد؛
چــــون یـــاد گـــرفـــتــ ه انـــد
مـــا آفـــریــــده شـــده ایــــم
تــــا همـــدیــــگر را دوســـتــــ
داشــتـــ ه بــاشـیـــم،
بـــ ه هــم کـــمکــــ
کنـیــــم...
بــاران هـمــ ه حــرف هـای نـگفـتــ ه من بــ ه تــوسـتــــ...
حـــرف هــایـــی عـاشــقانــ ه ســرشــار از مــحبـتـــ و پــیــونـــد!
و من تـــو را دوسـتـــ میـــدارم بـیــش از هــمــ ه
حـــرف هــای نــگفـتــ ه ام ...
دوســتـــــ دارمــــ .....
خـیـلــــی سـخـتـ ه بــ ه خـــودت بـگـــی
مـن فـــلانـــی رو فـــرامــوش کـــردم و دوســـش نــــدارم
در حـالــــی کــ ه قـلـبـتـــــ هنــــــوز دوســش داره
و فـــرامـــوشـــش نـــــکرده !!!
دیـــشب خـــدا را دیــــدم گـــریـــ ه مــــی کــــرد
مـن هــــم بـــا او گــــریـــستـــم
هــــر دو یــــکـــ درد مشــتـــرکــــ داشتـــیــــم...
آدمـــــ هـــا...
مــــی گــــویــنــد ســـــاده ام،،،
مـــی گـــویـــنـــد تــــو مــــرا با
یــک جمـــــلـــه
یـــک لبـــــخـنـــد،،،
بــه بــازی میـــــ گیــــری
مــــــی گـــــوینــــد تـــرفنـدهـــایت، شـــیطنـــت هــــایت
و دروغ هایـــت را نمــــی فهمــــم
مــــــی گویند ســــاده ام
اما تـــــو این را بــاور نــکـن
مــــــــن فـــــقــــــط دوســـتـــــت دارم،
همیـــــــــن!!!!
و آنــــها ایــــن را نمـــــــی فــــهمنــــد.... .!
تــنــهـایـــی را دوســتــــ دارمـــــ ....
تـنــهــایـــی را دوســتــ دارمـــ .
عـــادت کـــرده ام کــ ه تــنـها بــا خــــودم بــاشــم ،
دوستـــی میـــگفـت عیـــب تـنـهایـــی ایـن است کــ ه عـــادت میـــکنـی خــودت تــصمیـــمـی مـــی گیـــری،
تـنـها بــ ه خیـــابـان مــی روی، بــ ه تــنـهایـــی قــــدم میـــزنـــی ....
پـــشت میـــز کافـــی شــاپ تــنـهایـــی مـــی نــشیــنـی و آدم هـــا را نـــگاه میـــکنـــی ،
ولـــی من بــ ه خـــاطـر همیـن حــــس دوستـــش دارم ....
تـنـها کــ ه بـــاشــی نـــگاهت دقـیـــق تــــر مـــی شـــود و مـعنــا دار ؛
چــیـــزهــایـــی مـــی بـیـنـــی کــ ه دیـــگران نـمـــی بـیـنـنــد،
در خیـــابــان زود تــر از همـ ه میــفهمـــی پــایــیـز آمـــده و ابـــرهــا آسمـان را مـحکـــم در آغــوش کشیــــده انـــد
میــتـوانـــی بـــی تـــوجـ ه بــ ه اطــراف، ســاعت هــا چـــشم بــ ه آسمــان بـــدوزی و تــــولد بـــاران را نـــظاره گــر بــاشـــی....
بــــرای همیـن تــنـهایـــی را دوســتـــ دارمــــ
زیــــرا تـنـها حـــسـی است کــ ه بــ ه من فــــرصت مـــی دهـــد خـــودم بــاشــم
بــا خـــودم کــ ه تـــعارف نـــدارم
ســال هـاست بـــ ه تــنـهایـــی عــادت کـــرده ام....
حـــل شــده ام، مــثــل یــــک مـــعمـا !
راسـت مـــــی گفتـــی کــ ه خیــلــــی ســـاده ام ....
