سـاده بــود واژه رفتــن
امـا... تـلــــخ شـد...!!!
نبـودنــت سخـت بــود
امـا... عــادت شـد...!!!
ایـن قانـون طبیــعت است
زخـــم که میخـوری اعتـمادت به آدمــ ــها سسـت میـشود
و بــاورت رنـگِ شـک مـی گیــرد
آن وقـت تنــها تـر از همیشه مـی نشینــی
کنــجِ زنـــــــدگی و مـی شماری درد هایـت را.....!
مـن درد تـــو را ز دسـت آسـان نــدهـم...
چقدر زیبا گفت متـــرسک :
وقتی نمی تـــوان و نمی شــود رفت
همین یــک پــا هم اضافـــی است...!
دل آرام را بــی تــاب مـیـکـنـی ، دل بـی تـاب را آرام ...
آخـرش نـگـفـتـی: تــــو ، دردی یـا درمـــان ؟
پـــیـداستـــ هنـــوز شــقـایــق نــشـدی ...
زنــــدانـــی زنـــدان دقـــایـــق نــشــدی ...
وقــتــــی کــ ه مـــرا از دل خـــود مـــی رانـــی ...
یـــعـنــــی کــ ه تـــو هیــچ وقـــتــــ عــاشق نــشـــدی ...
تــــلخ اسـتــــ کــ ه بـا درد مـــوافـــق شــده اسـتــــ ...
زرد اسـتــــ کــ ه لــبـــریــــز حـقـایــــق شــده اسـتــــ ...
شـــاعــــر نـــشــدی وگـــرنــ ه مــــی فــهمـیــــدی ...
پــــایـیـــز بـهـــاریــسـتـــــ کــ ه عــاشــق شـده اسـتـــ ...!
مـیـلاد عـرفـان پــور
گــاهـــــی دلـــتــــــ گــــرفـتـــ ه.....
نـمیـــدانــــی دردتـــــ را بــ ه کــ ه بـــگویــــی. ...
کـ ه بــشنـــود و نــشنیـــده بـگیــــرد...!!
دلــــــــــم گـــــرفـــتـــ ه اسـتــــ ...
شکــــــــستن "دل" به شکــــــستن استخــــــوان دنـــــــده می مانــــــد،
از بیرون همــــــه چیز رو به راهستــــــ،
اما هر نفـــــس، درد استــــــ که می کشــــــــی!
دیـــشب خـــدا را دیــــدم گـــریـــ ه مــــی کــــرد
مـن هــــم بـــا او گــــریـــستـــم
هــــر دو یــــکـــ درد مشــتـــرکــــ داشتـــیــــم...
آدمـــــ هـــا...
مــــی گــــویــنــد ســـــاده ام،،،
مـــی گـــویـــنـــد تــــو مــــرا با
یــک جمـــــلـــه
یـــک لبـــــخـنـــد،،،
بــه بــازی میـــــ گیــــری
مــــــی گـــــوینــــد تـــرفنـدهـــایت، شـــیطنـــت هــــایت
و دروغ هایـــت را نمــــی فهمــــم
مــــــی گویند ســــاده ام
اما تـــــو این را بــاور نــکـن
مــــــــن فـــــقــــــط دوســـتـــــت دارم،
همیـــــــــن!!!!
و آنــــها ایــــن را نمـــــــی فــــهمنــــد.... .!