دلـم قلمــــرو جغـــرافیـای ویـــرانـی است
هـــوای ناحـیه ی ما همیـشه بــارانـی است
دلــم میـان دو دریــای ســـرخ مانـــده سیـاه
همیـشه بـــرزخ دل تنـگه ی پـــریـشانـی است
مهـار عقـــده ی آتشفـشان خــامــوشـــم
گـــدازه های دلــم دردهای پنـهانــی است
صفـات بغـض مـــرا فــرصت بــروز دهیــد
درون سیـنه ی مــن انفـجـار زنـدانــی است
تـــو فیــض یک اقیـانــوس آب آرامــی
سخـاوتــــی ، که دلــم خــواهـشی بیـابـانــی است
قیـصــر سـرز میـن مـن
ایـن قانـون طبیــعت است
زخـــم که میخـوری اعتـمادت به آدمــ ــها سسـت میـشود
و بــاورت رنـگِ شـک مـی گیــرد
آن وقـت تنــها تـر از همیشه مـی نشینــی
کنــجِ زنـــــــدگی و مـی شماری درد هایـت را.....!
چقدر زیبا گفت متـــرسک :
وقتی نمی تـــوان و نمی شــود رفت
همین یــک پــا هم اضافـــی است...!
نشان از بی نشانی
من نشانی از تو ندارم،
اما نشانی ام را برای تو می نویسم: در عصرهای انتظار،
به حوالی بی کسی قدم بگذار خیابان غربت را پیدا کن
و وارد کوچه پس کوچه های تنهایی شو کلبه ی غریبی ام را پیدا کن ،
کنار بید مجنون خزان زده و کنار مرداب آرزوهای رنگی ام!
در کلبه را باز کن و به سراغ بغض خیس پنجره برو!
حریر غمش را کنار بزن!
مرا خواهی دید با بغضی کویری که
غرق عصاره ی انتظار پشت دیوار دردهایم نشسته
-------------------------------------------------------------
امام زمانم ...
مرا ببخش ...
نمیدونم با دل سیاهم چه کنم من ؟!
حرف و عمل که یکی نیس را چه کنم ؟!
گاهــــــی هـــــــزار خـــــــط هم که بنویسی ،
باز هم سنگینی حـــــرفهایــــــــی را در دلتـــــــ حس خواهی کرد،
حـــــرفهایی که نه می توانی به کسی بگویی و نه اینکه آنرا بنویســــــــی ...
گفتـــ ه ها ، قطـــــــره ای از دریای نگفتــــ ه هاست ...
نمیدانـــــم شاید باید چاهــــــــــــی پیدا کرد ...
بعضــی وقتـا کـ ه دلتــــ مـی گیــره ...
خیلـی بـده ...
اما بـد تــر از اون ایـنـ ه کـ ه کسـی رو نـداشتـ ه بـاشـی بـاهـاش درد و دل کنــی ...
اینـ ه کـ ه تنــهایـی رو سخـتـــ میـکنـ ه
بـعضـــی هــا تـــا مـــی تـــوانـنـــد سعـــی مــی کنـنــد آدم را درکــــ نــکنـنـــد
شــایـــد از عــواقــبــش میـــتــرسـنـــد
بــعضـــی هــا تــا مـــی تــــوانــنـــد قـــانـعـتــــ مـــی کنــنــد کــ ه تــو را درکــــ کـــرده انـــد
از عـــواقـــبــــ هـــم هــمـچـیـــن بــدشان نــمی آیــــد بــعضـــی هـــا
واقـــعا
درکــتــــ
مـــی کنــنـــد چــون
دوستــتــــــ
دارنــــد؛
چــــون یـــاد گـــرفـــتــ ه انـــد
مـــا آفـــریــــده شـــده ایــــم
تــــا همـــدیــــگر را دوســـتــــ
داشــتـــ ه بــاشـیـــم،
بـــ ه هــم کـــمکــــ
کنـیــــم...
دیـــشب خـــدا را دیــــدم گـــریـــ ه مــــی کــــرد
مـن هــــم بـــا او گــــریـــستـــم
هــــر دو یــــکـــ درد مشــتـــرکــــ داشتـــیــــم...
آدمـــــ هـــا...
مــــی گــــویــنــد ســـــاده ام،،،
مـــی گـــویـــنـــد تــــو مــــرا با
یــک جمـــــلـــه
یـــک لبـــــخـنـــد،،،
بــه بــازی میـــــ گیــــری
مــــــی گـــــوینــــد تـــرفنـدهـــایت، شـــیطنـــت هــــایت
و دروغ هایـــت را نمــــی فهمــــم
مــــــی گویند ســــاده ام
اما تـــــو این را بــاور نــکـن
مــــــــن فـــــقــــــط دوســـتـــــت دارم،
همیـــــــــن!!!!
و آنــــها ایــــن را نمـــــــی فــــهمنــــد.... .!
