فراموشت کردم...

انگشتــم را نــخ بسـتــم

تـا بـه یــــاد آورم

فـــرامـــوشــت کــــرده ام !

زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست...

 از سخـن چیـنان شنیــدم آشنـایـت نیـستم

خـاطـراتـت را بیــاور تـا بگویـم کیـستم

سیلـی هـم صحبتـی از مـوج خـوردن سخـت نیـست

صخــره ام هــر قــدر بـی مهــری کنــی مـی ایـستم

تـا نگویــی اشکـــ ــهای شمـع از کـم طاقتــی اسـت

در خــودم آتـش بـه پـا کـــردم ولـی نگـــریستـم 

چـون شکست آیـنه، حیـــرت صـد بـــرابـر مــی شــود

بـی سبـب خــود را شکستــم تـا بینـنم کیـستم

زنــدگــــی در بـــرزخ وصـل و جـدایـــی سـاده نیـست

کـاش قــدری پــیش از ایـن یـا بعــد از آن مـی زیـستـــم


«فـاضـل نـظــــری»

چشم ها را باید بست...

جـاده جـدایــی

بـ ه آسـمان کـ ه مـی نـگــرم

آبــی دریـا را مـی بیـنم

بـ ه دریـا کـ ه مـی نـگــرم

آبــی احـساس

بـرای دیـدن زیـبایــی

چشمـ ـها را بـایــد بـستــ

بـرای حـس خـوبــ تـنهایــی

چنـد دل را بـایـد شکـستــ

زنـدگــی پــرده زیـبای نـهان در عکـس استــ

عکسـها پـرده زیـبای نـهان در ذهـن استــ

ذهـنـ ـها پـرده افــکار نـهان در رنـگــ ـها

...................

کـاش پــرده مـی دانستــ تـا زمانـی کـ ه پنجــره بـاز استــ

فـرصتــ رقصیــدن دارد ...

ساده بودم...

ســـادگـــــی ....





تــنـهـــا وجـــ ه مشـــتـــرکــــ بــیــن مـــا

ســـاده گــــی مــان بــــود ... !!!

من ســـاده بــــودم کـــ ه دل بــــستــــم

و تــــو ســــاده بــــودی کـــ ه از ایـن دل بـــستـگـــــی

بـــا ســـاده گـــــی تــــمام

چــــشم پـــوشیــــدی ... !!!

چه ناچیز است...

چـــــــه ناچیز است زندگــــــــــی کسی که

با دستـــــــــــ هایش ،

چهره خویش را از جهان جـــــــدا ساخته

و چیـــــــــزی نمـــی بیند جـــــــــز،

خطــــــــوط باریکــــــــ انگشتـــــــانش را!

« جبـــــران خلیل جبـــــران »



دوستـــــــــــــــــــای گلم ، براتون نگــــــــــاهی زیبا به زندگــــــــــــــــی رو آرزو می کنم...

رها رها رها من...

این شعرو خیلی دوست دارم ، هر وقت دلم میگیره و بعضی چیزا یادم میره میخونمش تا برام یادآوری بشه ....

نه بسته ام به کس دل

نه بسته کس به من دل

چو تخته پاره بر موج

رها رها رها من ....

ز من هر آن که او شد

چو دل به سینه نزدیک

به من هر آن که نزدیک

از او جدا جدا من ...

نه چشم دل به سویی

نه باده در سبویی

که تر کنم گلویی

به یاد آشنا من ...

ستاره ها نهفتند

در آسمان ابری

دلم گرفته ای دوست

هوای گریه با من ...