از خلأ پر بود...

خـُودم را مے زَنم بـہ خیاباלּ هاے

شبـــ هاے...

سیــــگار هاے...

هاے هاے  ِ منے ڪِـہ اَز خـَـلأ پــُر بود...

همیـטּ طور بـَراے خـُودم مے خـَندم

همیـטּ طور بـَراے خـُودش اَشک مے آیـَد...

گروس عبدالملکیاלּ

حسرت...

معنی حســرت رو توی هیـــــچ کاغــــذی نمیشه نوشت...

روی هیـــــچ صفحه ی سفیــــدی نمیشه تایپ کرد...

با هیـــــچ زبونی نمیشه توضیح داد...

حســرت خلاصه میشه تـو همین...

همینـــــــ... همینــــــ...

شایـد حسـرت نگفتــن ها...

عصــر پنجشنبه آرامـش و شادی روح مــادران و پــــدارن بهشتی...

اللهم صل علی محمـــد و آل محمــــــد و عجــــل فــــــرجهم

یـاد ایـام...

یاد ایامــی که در گلشـن فغانـــی داشتـم

در میــان لاله و گل آشیانــــی داشتـم

 

گــرد آن شمــع طرب مـی سوختــم پـــروانه وار

پـای آن ســرو روان اشـک روانــی داشتـم

 

آتشـــم بر جـــان ولـی از شکـــوه لب خامـــوش بـود

عشـــق را از اشـک حســـرت تـرجمانــی داشتـم

 

چــون سـرشک از شـــوق بودم خاکبـــوس در گهـی

چــون غبــار از شکـــر سر بر آستانـــی داشتـم

 

در خــــزان با ســرو و نسرینــم بهاری تـازه بـود

در زمیـــن با مـاه و پـــروین آسمانـــی داشتـم

 

درد بـی عشـق زجانــم بــرده طاقت ورنـه من

داشتـم آرام تـا آرام جانـــی داشتـم

 

بلبـل طبعــم «رهـــی» باشد زتنـهایـــی خمـــوش

نغمـه ها بــودی مــــرا تا هـم زبانــی داشتـم

 

رهـــی معیـــری

دل خـستـــ ه...

وقـتــــی دلــتــــ خـستــ ه شـــد

دیـــگر خــنـده مــعنـایــــی نـــدارد

فــقـط میـــخـندی تــا دیـــگران غـــم آشیــانـ ه کـــرده در چــشمانـتــــ را نــبیــنـند.


وقـتــــی دلــتــــ خـستــ ه شـــد

دیـــگر حـتـــی اشـکـــ ـــهای شبـانــ ه هــم آرامــتــــ نمــی کنــنـد ...

فــقـط گــریــ ه میــکنـــی چـــون بــ ه گــریــ ه کـــردن عــادتـــ کـــرده ای...


وقـتــــی دلــتــــ خـستــ ه شـــد

دیــگر هیــچ چــیـز آرومــتـــ نمــی کـنــ ه بــجــز دل بـــریـــدن و رفــتـن

بدون تو...

بــدون تـــو

خـــوبــم

بــاور کنـیــد

اشــکــ ـــها را ریـخـتــ ه امـــ

غصــ ه ـــها را خــورده امـــ

نــبـودن ــــها را شــمرده امــــ ....

... ایـــن روز ـــها کــ ه مـــی گـــذرد ...

خـــالـــــی امـــــ ....

خـــالــــی امـــ از خـــشمـــ ,

دلـتـــنگــی ,

نـــفرتــــ ...

و حـــتـی از عشــق

خـــالــــی امـــ از احـــساس

خــــوبــم ...

امـــا تـــو بـــاور نـــکن ....

آسمان بارانیست...

آسـمان بـارانـــی اسـتـــ ...

اشـکـــ مــن هـــم جـــاری اسـتـــ

شـایــد ایـــن ابـــر کــ ه مــی نـالـد و مــی گـریـــد از درد مــن اسـتـــ

آخــری اخــر ابــر هــم - از دلـــم بــا خـبـــر اسـتـــ

شـایــد او مــی دانــد

کــ ه فــرو خــوردن اشـکـــ

قـاتــل جــان مــن اسـتـــ

مــن بــ ه زیـــر بــاران از غـــم و درد خــودم مـــی نــالــــم

اشـکـــ خـــود را کــ ه نـگــ ه مـــی دارم بــا یــ ه بـغـض کـهنــ ه

مــن رهــایــش کــردم بـــاز زیـــر بـــاران

مــن بــ ه زیـــر بـــاران اشــکــ ــها مـــی ریـــزم

هـمـگان در گـــذرنـــد

بـــاز بـــی هیــــچ تـــامـل در مــن

ســر بــ ه ســوی آســمان مـــی ســـایـــم؛

مــن نمـــی دانــــم

صـــورتــــم بـــارانـــی اســتــــ یـــا آســـمان بـــارانــــی اســتــــ!!!

می پسندم پاییز را...

می پسـندم پاییـز را ....

که معافـم میکنـد از پنـهان کردن ِ دردی(!) که در صـدایم می پیچـد

اشکی(!) که در نگاهـم میچرخـد

آخر همه مـی داننـد سـرما (!) خورده ام !! ... همین ...