بی تو زنده بودن را...

زندگی ،

زندگی کردن ،

احساس زنده بودن را از تو آموختم...

چرا

بی تو زنده بودن را نیاموختم؟

تو کجایی سهراب...

تو کجایی سهراب؟

آب را گل کردند چشم ها را بستند و چــ ِ با دل کردند...

وای سهراب کجایی آخر؟...

زخم ها بر دل عاشق کردند خون بــ ِ چشمانِ شقایق کردند !

تو کجایی سهراب؟

کـ ِ همین نزدیکی عشق را دار زدند,

همه جا سایهــ ی دیوار زدن!

تو کجایی سهراب کـ ِ تمامـــ احساسم را کشتند...

وای سهراب دلمــ را کشتند...

خداوندا...!

خداوندا !

تو میدانی که انسان بودن و ماندن چه دشوار است؛

چه رنجی می کشد آن کس که انسان است و از احساس سرشار است...