اینجا بارانـــ گرفته است...

صدای شُرشُر تنهایی، از بام دلم می آید، وقتی تــــو را فراموش می کنم!
و ناودان های بی قرار چشمانم لبریز می شود از نبودن تـــــو...

هر روز در تکرار دقایق حیرت آدمیان...
و در کوچه های تنگِ تنهایی هایشان،
 شاهد فرو ریختن برگهای زردی هستم به بلندای پاییزان دلها غمگین...

و در زمزمه های تلخِ روزرگارشان می شنوم
که در حسرت با تــو بودن می شکنند و خورد می شوند...
و شگفت نیست که بدانی، رنج من از آن است که گاهی،

در غبار خاطره ها و "یاد هیچکس ها" حضورت را گُـــــم میکنم...



اما بگذر این بار، من قصه ی دلــــــــــ آدم را برای تـــــــو بگویم...
تمام عمر، آسمان دلش بی تــــــــو ابریست...
اینجا بارانـــ گرفته است...
سکوت جاریست و شُرشُر تنهایی...

زندگیییی... :)

حتی در رهایی...

می دانی...

اگر تـــــــو در آسمانِ رویاییِ آزادی نباشی،

پرنده ی دلـــــــــم، همه ی آرزویش، قفس می شود؟

برف نمی بارد...

بی تـــــو، اما...

زمستانی در دلم، برپاست...

حتی در رهایی...

دلبسته افــلاکـم و پابسته خـاک...

ای زنـدگــی بــردار دست از امتـحـانم

چیـــزی نه میــدانم نه میـخــواهم بـدانم

 
دلسنـگ یـا دلتـنگ ! چـون کـوهـی زمیـن گیــر

از آسمان دلخـوش به یک رنگیـــن کمانــم

 
کـوتاهــی عمـــر گل از بـالا نشینــی ست

اکنــون که مـی بیننــد خـوارم، در امانـم

 
دلبـسته افــلاکـم و پابستـه خــاک

فـــواره ای بیــن زمیــن و آسمانــم

 
آن روز اگـــر خــود بـال خـود را مـی شکستــم

اکنــون نمـی گفتـم بمانـم یـا نمانـم؟!

 
قفـل قفـس بـاز و قنــاری ها هـــراسان

دل کنــدن آسان نیـست ! آیـا مـی تــوانـم ؟!


استــاد فـاضــل نظـــری

باران که می بارد...

بـاران که می بارد...

دلــــم برایت تنــگ تــــر میشود ;

راه می افتم بــدون چتــــر

من بغض می کنم آسمان گـــریه...

مـــــادر ِ مـن...

در کـلاس درس خانم معلـم گفت

درس امـــروز جمله ســازی است

اول بـا واژه (مـــــادر) شــروع مـی کنیـم

هــر چه مــی دانیــد بگوییــد

یکـی از دانـش آمــوزان تــند و سـریــع گفت

مــــادر من مهــــربان است

دیگـــری گفت ، مــــادر من فــــرشته است

یکـی گفت ، مــــادر مــرا دوست دارد در آغــوشــم مــی گیـرد

یکـی دیگـــر از دانش آموزان از آخــر کلاس با صـــدای بلـنـــد گفت

مـن و مــــادرم با هــم نمــاز مـی خـوانـیــم

همـه دانــش آمـوزان شـاد و خـوشحــال

هــرکـدام جمله ای در وصـف مــــادر مــی گفت

یکــی از دانش آمــوزان که جایــش میــز اول بـود

ساکـت و غمگیــن مثـل قنـاری بــغ کــرده بـود

از جایــش بــرخـواست به چشمـان معلـم خیــره شـد

بغــض سنگیـنــی راه گلــویش را بستـه بـود

اشـک در چشمانــش حلقـه زده بـود

معلـم بـا دیــدن چهـــرۀ غمگیـنـش به طــرفـش رفت

چـــرا ناراحتــی عــزیـــز دلــــم

بگــو نـازم چـه مـی خـواهـی بگــویــی

دانــش آموز بغـضـش شکـست

اشـک از چشـمانـش ســرازیـر گشـت

با صــدایـی غمـــبار گفت

مــــادر مـن چنــد سالـیـــــست رفـتـــه آســـمان

خـانم اجــازه هیــچ وقـت بــه دیـدنم نیـــامـده اسـت

رها رها رها من...

این شعرو خیلی دوست دارم ، هر وقت دلم میگیره و بعضی چیزا یادم میره میخونمش تا برام یادآوری بشه ....

نه بسته ام به کس دل

نه بسته کس به من دل

چو تخته پاره بر موج

رها رها رها من ....

ز من هر آن که او شد

چو دل به سینه نزدیک

به من هر آن که نزدیک

از او جدا جدا من ...

نه چشم دل به سویی

نه باده در سبویی

که تر کنم گلویی

به یاد آشنا من ...

ستاره ها نهفتند

در آسمان ابری

دلم گرفته ای دوست

هوای گریه با من ...