زنهار میازار...

زنـــــــهار میازار ز خـــــــود هــــیچ دلـــــــی

کز هیـــــــــچ دلـــــــی نیستـــــــــ که راهـــــــــی به خــــــــدا نیستـــــــ

وصال شیرازی

پس چرا در دنیا دل من تاریک است...؟

در قــدمـگاه خـیـال

زیـــر سـایــ ه ی نــهال

پــیـش آنــان کــ ه دلـــم بــا آنـــهاست

مـــی خــنـدم

مــن کــ ه ایــنـجا مستـــم

پــس چـــرا در دنــیـا دل مــن تــاریــک است؟

دل مــن مـــی گیــــرد؟

از تـــنـهایــــی خــــود در دنــیـا خــنـده ام مـــی گیــــرد

...

گمان مبر...

ܓܨ گمـاטּ مبــر ڪـﮧ فریـاد مـن بـه جـایـے نخـواهـد رسیـد ، همیـن ڪـﮧ خــدا بشنـود کافے سـت ܓܨ

دارمــــ مـیـــــرمــــ ...

به غم وعده مده...

نـ ه تـو مــی مانـــی نـ ه انــدوه

و نـ ه هیــچ یــکــ از مـــردم ایــن آبـــادی

بــ ه حبــاب نــگران لــبــ یـــکــ رود قــسم

و بــ ه کـوتاهــی آن لحـظ‌ـ ه شـادی کـ ه گـذشت

غـصـ ه هــم خـــواهـد رفـت...

آنـچـنانــی کـ ه فـقــط خـاطــره ای خــواهـد مـانـــد

لحــظـ ه ها عـــریـانـنـــد

بـ ه تــن لحــظـ ه خــود جـامـ ه انــدوه مپــوشان هـرگـــز

تــو بـ ه آیـیـنــ ه ، نـ ه! آیـیـنــ ه بـ ه تــو خـیـــره شــده ستـــ

تــو اگـــر خـنـده کنـــی او بـ ه تــو خـواهـد خــنـدیــد

و اگــر بـغـض کنـــی

آه از آیـیـنــ ه دنـیــا کـ ه چـ ه هـا خــواهـد کـــرد

گنـجـ ه دیــروزتـــ ، پــر شـــد از حـسرتــ و انــدوه و چـ ه حـیـفــ!

بسـتــ ه هـای فــردا هـمــ ه ای کـاش ای کــــاش!

ظــرف ایـــن لحــظــ ه ولـیکن خــالــــی سـتـــ

سـاحـتـــ سیــنـ ه پــذیـرای چــ ه کس خــواهـد بــود

غـــم کــ ه از راه رسـیـــد در ایــن خــانـ ه بـــر او بــاز مـکن

تــا خـــدا یـکــ رگــ گـــردن بــاقـــــی سـتــ

تــا خـــدا مــانــده بــ ه غــم وعـــده ایــــن خــانــ ه مـــده! ....

کیـــوان شاهـبـــداغـــــی

هیـبــت و عظـمـت حـضرت هـادی(ع)

محمد پسر حسن بن اشتر علوی می گوید:

هرگاه امام هادی علیه السلام به قصر متوکل می‌رفت، همه مردمی که بیرون قصر بودند، به احترامش، از مرکب‌های خود پیاده می شدند تا او داخل بشود.

یک روز که همراه پدرم بیرون قصر بودم، شنیدم که برخی به یکدیگر گفتند:« این بار برای آن جوان کم سن و سال از مرکب‌های خود پیاده نمی‌شویم.»

ابوهاشم به آنان گفت:« سوگند به خدا هرگاه امام هادی علیه السلام را ببینید، با خواری و ذلت از مرکب های خود پیاده خواهید شد.»

طولی نکشید که امام هادی علیه السلام تشریف آورد. وقتی نگاه جمعیت به امام افتاد، همگی آنها - حتی کسانی که سوگند خورده بودند این بار پیاده نشوند - از مرکب های خود پیاده شدند.

ابوهاشم به آنان گفت:« مگر شما نبودید که می‌خواستید پیاده نشوید؟ »

آنها در جواب ابوهاشم گفتند:«سوگند به خدا ما بی اختیار و بی اراده از مرکب‌های خود پیاده شدیم.»







منابع:

بحارالانوار، ج 50، ص 137، شماره 20.
برگرفته از سایت دانشنامه رشد

پاییز بهاریست که عاشق شده است...

پـــیـداستـــ هنـــوز شــقـایــق نــشـدی ...

زنــــدانـــی زنـــدان دقـــایـــق نــشــدی ...

وقــتــــی کــ ه مـــرا از دل خـــود مـــی رانـــی ...

یـــعـنــــی کــ ه تـــو هیــچ وقـــتــــ عــاشق نــشـــدی ...

تــــلخ اسـتــــ کــ ه بـا درد مـــوافـــق شــده اسـتــــ ...

زرد اسـتــــ کــ ه لــبـــریــــز حـقـایــــق شــده اسـتــــ ...

شـــاعــــر نـــشــدی وگـــرنــ ه مــــی فــهمـیــــدی ...

پــــایـیـــز بـهـــاریــسـتـــــ کــ ه عــاشــق شـده اسـتـــ ...!

مـیـلاد عـرفـان پــور